Als niet-geboren-wel-getogen oud-inwoner van Leersum heb ik het voorrecht gehad om mijn jeugd door te brengen in dit nu iets minder groene dorp in het hart van Nederland, omringd door weelderige bossen, groene weilanden en schilderachtige heuvels.
Iets minder, omdat de valwind van 18 juni 2021 mijn oude dorp grondig heeft veranderd.
Het is nog steeds gek als ik door de straten rijd waar ik vroeger naar school en vriendinnen fietste, zonder de bomen die altijd overal waren. Er zijn nu hele vergezichten in een dorp waar vroeger veel verborgen zat in de oneindige bossen.
Ik zie nu paadjes, huizen en laantjes waar eerst alleen maar bomen stonden.
De straat waar ik opgroeide is ook grondig van aangezicht veranderd. Het was een statige beukenlaan, waar mijn ouders en wij in de jaren zeventig nog gestreden hebben voor het behoud van een grote beuk voor onze deur die de gemeente wilde slopen.
Nu staan er jonge sprieten aan steunpalen, en is de grandeur verdwenen.
Afgelopen weekend liepen we op het Stormpad in het bos van Leersum. Dat bos blijkt Breeveen te heten, dat wist ik niet. Dit gebied was voor ons vroeger gewoon’ het Bos’, met daarachter het Leersumse Veld, en daar weer achter de Leersumse Plassen.
Maar goed, het Stormpad dus. Ik moet zeggen, dit is een positieve manier om naar een heftige gebeurtenis te kunnen kijken en te besluiten dat het effect van die gebeurtenis is wat je altijd al wilde: De valwind die op 18 juni 2021 over het dorp Leersum raasde, blies ook 16 hectare van het bos in Breeveen omver. Utrechts Landschap koos ervoor het omgewaaide bos te laten liggen om zo de natuur de kans te bieden zelf te herstellen.
Dat klinkt als heel mooi, en het effect is verrassend, vervreemdend, hoopvol en interessant.
Het Stormpad slingert zo’n 800 meter door het getroffen gebied. Via een houten trap bereik je een vlonderpad op 1,5 meter hoogte. Van hier is de ‘mikado’ van omgevallen bomen en dode takken goed zichtbaar. Tijdens je bezoek krijg je een unieke blik op de gevolgen van de storm en het herstellend vermogen van het bos.
Echt bijzonder. Het was eindelijk weer eens droog toen ik er was, en heb op die plek voor het eerst deze maand een heerlijk half uurtje buiten geschilderd, om in mijn schetsboek de basis neer te leggen van wat ik om me heen zag. De tekening maakte ik thuis af, kijk maar hoe dat ging.
En voordat ik je adviseer om ook eens een kijkje te nemen in de bijzondere gebied, toch ook nog wat kritische bemerkingen: ik maak me er zorgen over dat er publieke gebieden (het Bos) gekocht worden door een private onderneming (Utrechts Landschap of bijvoorbeeld Landgoed Den Treek). In mijn dorp Driebergen is dat ook gebeurd de afgelopen jaren (Heidetuin, aangekocht door Utrechts Landschap en het Bosmeertje, aangekocht door Landgoed Den Treek).
Daarmee wordt bezoek in het bos en de natuur als privilege toegestaan door de ondernemingen of stichtingen. Dat knaagt aan de vrijheid van de mens, en aan het feit dat het bos en de natuur van de mensen is, niet van bedrijven. Want privileges kunnen ook worden ingetrokken. Zo is er bijvoorbeeld nu een hek geplaatst rond het Bosmeertje in Driebergen. Dat voelt niet goed.
Buiten in de natuur zijn is een mensenrecht en geen privilege……
Zin om ook buiten te gaan tekenen? Doe mee met de live cursus Teken je Leven vanaf 27 februari 2024!
Of teken mee vanaf je bank of keukentafel in de workshop Urban Sketching!
Foto’s en video door Herman van der Veer!
