Vrouwengroepen zijn een geweldig fenomeen, dat heb ik de afgelopen acht jaar ervaren. Want acht jaar geleden startte ik in mijn woonplaats een Stitch ‘n Bitch. Uit Amerika overgewaaid, hier in Nederland steeds bekender. In een openbare gelegenheid (vaak een café), komen vrouwen bij elkaar die een paar uur breien, haken, maar vooral naar elkaar luisteren, met elkaar delen, lachen en huilen. Ook mannen zijn welkom, maar die hebben wij de afgelopen jaren alleen verlegen lachend voorbij zien schuiven, nooit aan zien schuiven. Onze groep is intussen zestien vrouwen groot, en ieder van ons heeft wel een keer haar levensverhaal op tafel gelegd, of brandende zorgen gedeeld. En de grootste troost voor ons allemaal is dat we bij elkaar zien dat iedereen door moeilijke en blije tijden gaat. Dat dat leven is. Dat je het niet helemaal alleen hoeft te doen, want dat er altijd een zuster-vrouw in de buurt is die snapt wat je voelt, even niks zegt, of juist precies het goede advies geeft. Wij zijn stuk voor stuk dankbaar en vol bewondering voor elkaars bestaan, bij onze Stitch!
